786
برگی از تاریخ
سخته به کسی که ۸صبح تا ۸شب یه لنگه پا دم دفتر اینو و اون وای میسه بگی بیا روز بیست و دو بهمن با هم قدم بزنیم.
به کسی که چند سالی از برخورد جدیش با سیستم حکومتی نگذشته یا کسی که احیانا کتک خورده برای تشخیصی که تو یه موقعیت خاص داشته...آدمی که شرایط و اتفاقات بهش قبولونده که آخرین سنگر سکوت خیلی حرفا گفتنی نیست....سخته که بخای به جای کسی فکر کنی، یا خودتو جای اون بذاری....
نباید یادمون بره که بعضی تشخیصا با وجود اشتباه بودنشون قابل احترامه....۲۲بهمنو به همه اونایی که تکلیفشون با خودشون مشخصه و هیچ وقت قصد ندارن پا توی این برنامه ها بذارن تبریک میگم وجه مشترک تفکر اونا با کسایی که پا ثابت این راهپیمایی ها هستن اینه که هر دو گروه پای یه چیزی که فکر میکنن درسته وای میسن و حاضرن براش هزینه کنن....
باید خیلی روشن فکر کنه کسی که فردا می خواد تو جشن ملی شرکت کنه در حالی ۸۸ همین مسیرو راهپیمایی کرده اما با شعارای متفاوت....
مطالب مرتبط:
