ظهور یک امپراتوری/یا همان(2)300

786

ظهور یک امپراتوری/یا همان₍₂₎300

قسمت دوم فیلم سینمایی ۳۰۰ که ماجراهای آن فصل دیگری از نبرد جنگجویان اسپارت در برابر حملات سپاه خشایارشا پادشاه هخامنشی است چهار هفته پیش روی پرده آمد. قسمت اول این فیلم که از نظر پرداخت تصویری شمایی نیمه انیمیشن دارد، در سال ۲۰۰۶ اکران شد و مردم  مسئولان کشورمان به خاطر تحریف وقایع تاریخی و توهین به فرهنگ ایران باستان به شدت از آن فیلم انتقاد کردند.
این فیلم با وجود اینکه از نگاه فنی و حتی کارشناسان حوزه ی سینما در سراسر دنیا در حد خیلی از جایزه ی های بین المللی نبود توانست جوایز ارزنده ای کسب کند که این اتفاق بیشتر نشان دهنده ی نفوذ برخی از عوامل ضد ایرانی در سطوح بالای تصمیم گیران فرهنگی در دنیا است. نفوذی که برخی معتقدند حتی انتخاب فیلمی مثل جدایی نادر از سیمین برای اسکار به دلیل نشان دادن تصویر سیاه از داخل ایرن بوده است.
اما همینک ظهور یک امپراتوری در صدر جدول پرفروشترین های هفته گذشته سینماهای برزیل، مکزیک، بریتانیا، آلمان، اسپانیا، ایتالیا و روسیه قرار گرفت.

 

 ۳۰۰ : ظهور یک امپراتوری

Rise of an Empire:300

کارگردان : Noam Murro

نویسنده : Zack Snyder ، Kurt Johnstad

بازیگران :         

Sullivan Stapleton…Themistokles

Eva Green…Artemisia

Lena Headey…Queen Gorgo

Hans Matheson…Aesyklos

و…                      

ژانر : اکشن

رده سنی : R ( مناسب برای افراد بالای ۱۷ سال)

زمان : ۱۰۲ دقیقه

 

پل کارتلج پروفسور فرهنگ یونانی در دانشگاه کمبریج پنج اشتباه تاریخی فیلم ظهور یک امپراتوری را برمی شمارد.

۱- ایراد اول در عنوان فیلم است. عنوان فیلم "۳۰۰: ظهور یک امپراتوری" است. اما منظور ظهور و قدرت گیری کدام امپراتوری است؟ اگر منظور"امپراتوری آتنی" است باید گفت که این امپراتوری حداقل دو سال پس از حوادثی که فیلم روی آن تمرکز دارد یعنی نبردهای دریایی آرتمیسیوم و سالامیس که هر دوی آنها در سال ۴۸۰ قبل از میلاد روی دادند، به مرور شکل گرفت.

۲- داستان فیلم با پرتاب یک تیر اعجاب آمیز که هیچ حقیقت تاریخی ندارد آغاز می شود. این تیر را یک قهرمان آتنی به نام تمیستوکل در جریان نبرد ماراتون در حومه شهر آتن در سال ۴۹۰ قبل از میلاد از کمان خود رها می کند و در کمال شگفتی داریوش بزرگ، پادشاه ایران را می کشد.

در کنار او، خشایارشا پسر و جانشین وی ایستاده است. هر چند داریوش پادشاه ایران این کارزار نظامی را علیه یونان شروع کرد ولی نه او و نه پسرش خشایارشا هیچکدام در این نبرد حاضر نبودند.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اوگراین در نقش آرتیمیس فرمانده ی لشکر ایران

لحظه هایی که می تونیم با هم شریک باشیم

786

شما الان دقیقا دارین به چی فکر می کنین؟

1)چیدن یه سفره ی خوشگل هفت سین؟

2)برای عید دیدنی امسال چه لباسی رو بپوشین؟

3)اینکه برای تعطیلات عید کدوم شهرو برای مسافرت انتخاب کنین؟

4)البته دیگه از ما گذشته اما خب شاید بعضی هام به این فکر کنن که امسال چقدر می تونن عیدی جمع کنن؟

5) یاحتی بهتر از این چیزایی که تا الان گفتم آشتی کردن با کسی که تا الان باهاش قهر بودین با یه تماس تلفنی یا پیامک تبریک ساده.

اما یادمون نره که هر کجا هستیم و به هر چیزی که داریم فکر می کنیم بعضی ها هستن که عید امسال از نعمت خانواده به صورت کاملش محروم اند این زخم برای بعضی ها تازه است و بعضی هام چند سالی میشه که دارن باهاش زندگی می کنن. پدر، مادر، خواهر یا برادر فرقی نمی کنه زخم از دست دادن هر کدوم از اینا از یه جنسه. بیشتر یا کمتر همش یک مفهوم رو میده و در یه چیز خلل ایجاد می کنه و اون مفهوم چیزی نیست جز یه مفهوم سه کلمه ای "کانون گرم خانواده"

اینکه این اتفاق تازه افتاده باشه یا مثلا 8،7سال ازش گذشته باشه هم باز چیزی رو تغییر نمیده اونایی که حتی مدت هاست از درگذشت عزیزشون می گذره حتما این حرف من رو تایید می کنن که کهنه شدن و فراموش کردن این مسئله معنایی نداره چون این زخم از اون زخم هاییه که دردش هیچ وقت کهنه نمیشه در هر دو صورت، درست همون وقتی که ما سرمون انقدر شلوغه که لحظه ی سال تحویل می مونیم که اول با پدرمون روبوسی کنیم و بهش تبریک بگیم یا مادرمون یا حتی پدر پدرمون،برای بعضیا تنها خاطرات اون آدم هاست که می تونه تا حدودی جای خالیشون رو پر کنه و با این وجود اونا شاید به اندازه ی خیلی از ماها نتونن از یه آغوش گرم حین تبریک سال نو و یه نگاه محبت آمیز و حتی شاید پشت گرمی و انگیزه ی بزرگ برای ادامه ی زندگی بهره ببرن. تنها مرهمی که کمی دل این آدما رو تسکین میده شاید  "مرور خاطرات کودکی" باشه، روزهای شیرین باهم بودن.تو زندگی بعضی وقتا حق با بعضی از این بیلبورد های شهریه که روش نوشته "با هم بودن ها را قدر بدانیم. نبودن ها همین نزدیکیست." 

دوست دارم این آدم ها رو تو یکی از بهترین لحظه های  زندگیم که همون نو شدن سال میشه شریک کنم و بهشون بگم که هر چند که حتی یه لحظه نمی تونم خودم رو جای شما بذارم اما از صمیم قلب براتون آرزوی بهاری بودن میکنم. خیلی از ماها با وجود اینکه این نعمت ها و خیلی نعمتهای دیگه رو داریم قدرش رو نمی دونیم. اصلا اون ها رو تو زندگی هامون نمی بینیم. بهشون تبریک می گم هم برای عید، هم برای اینکه اونا خیلی بهتر از ماها قدر می دونن. قدر همه چیز رو، قدر زندگیشون رو، قدر نفس کشیدنشون رو، و قدر همه ی داشته هاشون رو. برای داشته های فعلیشون می جنگن و به راحتی از دستش نمیدن. یعنی از تجربه ی تلخشون بهترین استفاده ی ممکن رو می کنن. پس درسته که اونا یه چیز بزرگ تو زندگیشون رو از دست دادن اما شاید این اتفاق، تقدیر یا هر چیز دیگه ای که اسمش رو بذاریم باعث شده باشه که یه چیز بزرگتر بدست بیارن که خیلی از ماها با ندونستن ارزش نعمت هایی که داریم، نداریم تو زندگی هامون و اون چیز ارزشمند چیزی نیست جز:

بخشی از هنر زندگی کردن با دانستن قدر و اندازه ی هر چیز

نقد فیلم {چ}

786

چ

نقد فیلم {چ} بهترین بهانه است برای آنکه به یک شکاف درون سینمای ایران اشاره کنم  پس این نقد را از اینجا شروع می کنم از اختلاف بین دو دیدگاه که چندی پیش بعد از مدت ها از نهان دل کارگردانی به نام حاتمی کیا سر باز کرد.
آنجا که درباره ی فیلم از اسکار برگشته ی جدایی نادر از سیمین گفت:« باید در فیلم امید داده شود. من نمی‌بخشم خودم را که در فیلمم مخاطب را ناامید کنم. در این کائنات و جهان به این بزرگی من چه کسی هستم که یخی را به جان جامعه بیاندازم و نوید پوچی به جامعه بدهم. یا القا کنم که آسمان ابری است و هیچ سوراخی جهت عبور نور امید وجود ندارد. این کار خیلی بی‌انصافی است و خیلی بی‌اخلاقی است. خفقانی که هنرمند با هنرش ایجاد می‌کند صد برابر بدتر از خفقان سیاسی است. نباید در فیلم‌مان بگوییم که هیچ امیدی نیست و نشان دهیم که همه دروغ می‌گویند. بچه و بزرگ دروغ می‌گویند. همه جبرا دروغ می‌گوییم و تقصیر خودمان نیست و در آخر نتیجه‌گیری کنیم که برویم آن سوی آب. متاسفم که به چنین شرایط هنری رسیده‌ایم.»



حرفی که گفتنش در فضای جبرگرای هنرمندان ما و در آن سیل تعریف و تمجیدها از جدایی به نوعی رفتن روی مین بود. کاری که به نظر می رسد حاتمی کیا از آن ترسی ندارد. آخر او بچه ی جنگ است هر چند که برخی بخواهند شخصیتش را مصادره کنند اما به هر حال حاتمی کیا، حاتمی کیاست.
چندی نگذشت که اصغر فرهادی درمصاحبه با همشهری جوان و در پاسخ به حرف حاتمی کیا در خصوص جدایی  گفت: ایشان باشعورتر از آن هستند که این حرف را از سر اعتقاد و صداقت گفته یاشند. خیلی از سینما گران این اظهار نظر را کمی تند و غیر حرفه ای تلقی کردند چرا که ته مایه ی جمله ی آقای فرهادی توهین است. در حالی که انتقاد ابراهیم حاتمی کیا یک نقد سینمایی است و شاید چنین پاسخی برای چنین نقدی مناسب به نظر نرسد چرا که فرهادی هم می توانست با نفی حرف حاتمی کیا از نوع نگاهش در جدایی دفاع کند. به هر حال نگاه فرهادی هم نگاهی نیست که صد درصد غیر قابل دفاع باشد والبته با تغییراتی کاملا منطقی به نظر می رسد. به خصوص اگر این نوع نگاه را با هنر فنی که در جدایی از آن استفاده کرده ترکیب کند. یادم است که به شخصه وقتی که این فیلم را می دیدم پلک نزدم. هنر فنی که می توانست برای گفتن حرف های بهتری استفاده شود. فرهادی می توانست بگوید وظیفه ی یک هنرمند نشان دادن زشتی های جامعه است برای اصلاح جامعه. هرچند که باز هم این سوال مطرح می شود که اگر این چنین است چرا نتیجه ی گیری غیر مستقیم فیلمش این است که فرزند سیمین با نگاه کردن به نادر در سکانس پایانی رفتن با سیمین و ترک دیار را انتخاب می کند. چرا فیلمی که شرایط داخلی جامعه ی ما را با دروغ، فقر و فریب می آراید باید در دنیا این چنین مطرح شود؟ چه بسا اینجا دیگر اسکار گرفتن جدایی معنای گنج از رنج ساختن را نداشته باشد و تفسیر دیگری برای خودش پیدا کند. بگذریم از هنر فرهادی و قوی بودن فیلمش از نظر فنی اینها همگی نقد محتواست و اختلاف دیدگاه در زمینه ی محتوایی. به هر حال این نوع پاسخ دادن از یک کارگردان و به اصطلاح هنرمند کمی بعید به نظر می رسد. شاید اگر فرهادی منطقی جواب می داد پذیرش عمومی حرفش بیشتر امکان پذیر می شد.
طبیعتا انتخاب مردم ما هنر امیدوار و در عین حال واقع بین خواهد بود نگاه فیلم {چ} به مسائل هم از همین جنس است از جنس واقع بینی امیدوارنه.

ایران و مصر

786

چند روز پیش خبری متنشر شد که طی آن یک نامزد ریاست جمهوری مصر اظهاراتی درباره ی رابطه ی با ایران کرده بود با هم این خبر را می خوانیم:

سخنان جالب نامزد ریاست جمهوری مصر در مورد سیاست خارجی آینده مصر؛

صباحی: تشکیل مثلث ایرانی، ترکی و عربی ضروری است/دستم را بسوی پسرعموهای ایرانی ام دراز خواهم کرد/جنگ اعراب با ایران به نفع هیچکس نیست

در مسئله سوریه، هرگونه تجزیه این کشور حمله ای مستقیم به امنیت مصر محسوب می شود. هرگونه تهاجم خارجی به سوریه تهاجمی مستقیم به مصر است. موضع مصر این است که باید در کنار سوریه در مقابل تجاوز خارجی بایستد.

نقد اجتماعی

786

بدون شرح